IBN ARABIU TRASHËGUES I PROFETËVE

Njoftohen të gjithë lexuesit e interesuar se, në panairin ndërkombëtar të librit që do të mbahet në Tiranë në datat 14-18 Nëntor, Biblioteka Zemra e Traditës do të paraqesë botimin e saj më të fundit, librin e autorit të mirënjohur William C. Chittick, Ibn Arabiu trashëgues i profetëve, me parathënie, shtojcë e mbi 150 shënime të botimit shqip, si dhe fjalën e autorit për këtë ngjarje në letrat shqipe, të botuar më 13.11.2012.

Mbase asnjë mistik në historinë e njerëzimit nuk i ka shkuar aq thellë dijes së brendshme që sendërton qenien tonë, sa Ibn ʽArabīu. Ai lindi më 1165 në Andaluzi, qendrën e një lulëzimi dhe ndërveprimi të pazakontë mes mendimit çifut, kristian, e islam, përmes të cilit veprat madhore filosofike e shkencore të lashtësisë kaluan në Evropën veriore. I pranuar si Mjeshtri Shpirtëror par excellence, për mëse tetë shekuj ai ka vazhduar të jetë burim madhor frymëzimi dhe pikë e sigurt referimi për traditën intelektuale islame nga Maroku deri në Kinë, duke ndikuar gjithashtu aspekte domethënëse të filosofisë e letërsisë në Perëndim. Por, si “pema e bekuar” e ajetit të dritës, ai “nuk është as i lindjes as i perëndimit” sepse u përket të dyve, duke trashëguar dijen e të gjithë profetëve nga Adami tek Muḥammedi dhe treguar rëndësinë akohore të realizimit të natyrës së qëmotshme njerëzore për çdo person.

Në nëntë krerë mjaft të ngjeshur, studiuesi i shquar William C. Chittick ofron hyrje fort të kthjellët në tejvështrimet metafizike, kozmologjike, shpirtërore, epistemologjike dhe eskatologjike të mësimeve të Ibn ʽArabīut, të cilat shpalosin harmoninë e shpalljes, arsyes, dhe çvelimit shpirtëror tek mendimi i tij dhe u rrinë përfund vetëperceptimit të tij si ‘vulë e miqësisë muḥammedane’ dhe titullit Shejhu më i Madh, me të cilin ai njihet në trashëgiminë shpirtërore dhe intelektuale të Islamit.

* * *

“Nga këndvështrimi i ndërmjetësisë që vë në pah Ibn ʽArabīu, kontributi madhështor i tij ndaj diturisë islame ishte lirimi dhe zhvidhosja e të gjitha pikave të fiksuara të referimit, pas të cilave kapen njerëzit, në bindjet dhe opinionet e tyre. Veç kjo mjafton për të shpjeguar armiqësinë që ai ka trazuar [ndër teologë e juristë], sidomos në kohët moderne, kur absolutet ideologjike kanë luajtur role qendrore në diskursin politik anekënd botës muslimane. Porse prapë, fakti që ai është veneruar nga një mori dijetarësh të mëdhenj dhe njerëzit e thjeshtë, duhet të mjaftojë për të na treguar se qasja e tij rrënjëzohet doemos në një tejvështrim themelor islam. Ai tejvështrim është thjesht teuḥīdi: Nuk ka zot përveçse Zoti.” (nga Kreu VII)
/orientalizmi.wordpress.com/