Lakuriqësia e tepruar

Lakuriqësia, një vepër e neveritshme e cila na është shndërruar në normalen. Rrugëve shikojmë kalorës duke bredhur të zhveshur apo gjysmëlakuriq, dhe ne, për fat të keq shumë shpejtë harrojmë për mëkatin e tillë. Apo ky mëkati rrjedh nga mosndërhyrja në sjelljet e grave, nga një botë përplot sprovash me pa ndërhyrje në sjelljet e tyre. Ndonëse kjo sipas shprehjes Kur’anore është “serbest”, dhe shkaku i normalizimit të turpit deri në shkallën e pandjeshmërisë rrjedhë nga kjo liria e paskajshme e cila shpie në degjenerim.

Ndërsa gjendja e muslimanëve ndaj këtij mëkati vazhdon të përkeqësohet edhe më tej, sepse rrethanat imponuese të jetës së njeriut e bëjnë që njeriu në mënyrë të pamundur të arrij për tu mbrojtur nga këto mëkate. P.sh. nga interneti, gazeta, televizioni, etj. Andaj tani edhe rrugëve vishen lloj-lloj veshje provokuese, ndërsa që njeriu të mos preket dhe ndikohet nga to, vetëm se duhet të jetë profet.

E pra, a thua se në këtë rast forca ekuilibruese është në duart e shejtanit, apo ekziston një mosbalancim hendeku në mes forcës së shejtanit dhe vullnetit tonë të dobët? Në shikim të parë duket se nuk jemi duke luftuar në kushte të barabarta. Ose, a thua ekziston një peshë e ngarkuar që ne nuk mund ta bartim, por, jemi me një sprovë se mund ta përballojmë këtë sprovë apo jo?

Në rendë të parë duhet pasur parasysh se prej parimeve themelore Islame është se; Islami nuk e ngarkon njeriun me gjëra të papërballueshme. Nëse këtë çështje e shikojmë nga ky këndvështrim, atëherë sadopak a nuk na lehtësohet çështja e mëkatit?

Ose le të përpiqemi për të gjetur përgjigjen me një pyetje të tillë: të mendojmë se çdo mëkat posedon voluminozen, peshën, madhësinë e tij; andaj madhësia e mëkateve në shikimin e haramit është e njëjtë me një personin i cili jeton në Mekke, Xhidde apo Teheran me personin i cili jeton në Stamboll në Kosovë etj.?

Përgjigjja është kjo:

Në shoqëritë ku lakuriqësia është e lirë, rrugët janë të stërmbushura nga kalorës të llojllojshëm. Duke filluar prej grave të mbuluara me nikab e deri tek gratë dhe vajzat e lakuriqësuara me minifunde, gjokse të zbuluara dhe kërthiza të shpaluara. Ndërsa këto që të gjithë jetojnë në një shoqëri.

Atëherë për shoqërinë e cila përballohet me këtë realitet, çfarë duhet të bëjnë pjesëtarë të kësaj shoqërie të cilët nuk dëshirojnë të zhyten në këtë mëkat?

Opsioni i parë është mbulimi, por është e pamundur mbulimi i të gjithëve në mënyrë të detyrueshëm.

Atëherë është opsioni i dytë, Kur’ani Fisnik nga njëra anë kërkon mbulimin e pjesëve provokuese të trupit, në anën tjetër kërkon nga meshkujt dhe femrat tu shmangen shikimeve nga harami. Thënë ndryshe, nëpërmjet vullnetit të tyre kërkon të dominojnë në individualitetin e tyre. Duke u bazuar në vendin dhe kushtet se ku jetojmë, mesa duket se para nesh për zgjedhjen e këtij problemi qëndron opsioni i dytë dhe i “vetmi”: e ky opsion është se ne duhet ti shmangemi shikimeve, të mos përsëritet shikimi i parë dhe të jem zotërues të egos.

Ka kohë që u botua një artikull i imi i titulluar “Lakuriqësia është Ngacmim”, po si zakonisht pati reagime të shumta. Në këtë artikull thash: Të provokosh personat të cilët përpiqen të mos kryejnë mëkatin nga aspekti i vlerave Islame, apo të veshurit me veshjet të cilët ngjallin ngacmim në mesin e njerëzve; është abuzim, shtypje, kurth dhe vështirësimi i sprovës për njerëzit e tillë.

Vazhdoj të them se kjo ende qëndron kështu dhe nuk ndryshon fare, ku për fat të keq sjelljet janë individualizuar. Mirëpo pa marrë parasysh se sprovat janë individuale apo kolektive, por me vështirësimin e sprovave një ashtu rritet edhe vlera e tyre. Nga një aspekt ndoshta bie grada e mëkatit, por nga aspekti tjetër me të shmangurit nga mëkati me siguri se pason shpërblimi dhe rritjen e vlerave shpirtërore dhe morale.

Shoqëria jonë shpeshherë ngacmohet me thënie se “Emocionalizimi nëpërmjet shikimit të lakuriqësisë është sëmundje”. Ndërsa ne këtij ngacmimi mundë t’i përgjigjemi në këtë mënyrë se: Sëmundja është shikimi i murit, pemës, zogut, ndyrësisë dhe lakuriqësisë me ego dhe pasion të njëjtë.


Prof. Dr. Hayrettin Karaman

Përshtati:
Mr. Abdylkadër Durguti