Prindërit mes fëmijës dhe internetit

Secili nga ata që gëzon statusin e prindit, padyshim që është përballur me kërkesa të çuditshme nga ana e fëmijëve të vet, kërkesa insistuese nga ana e tyre për të qenë të pranishëm on-line në botën e internetit. Teknologjia, ky tipar i ri i joni, kjo gjymtyrë e re e këtij homocyber-sapiens-i, ka modeluar perceptimin tonë për realitetin dhe në mënyrë të logjikshme ka përfshirë në këtë modulim edhe pasardhësit tanë. Sot në botë po ngrihen pikëpyetje të mëdha lidhur me sjelljen që duhet të ketë prindi në raport me kërkesat e fëmijëve për të qenë pjesë e audiencës virtuale, pikëpyetje të cilat aktivizohen nga vetë natyra shpesh kontradiktore me të cilën bota virtuale sot i ofrohet njeriut.

Në fakt, cila duhet të jetë mosha e përshtatshme në të cilën individi duhet t’i qaset botës së internetit? Kur duhet bërë, le të themi, emigrimi nga bota reale në atë virtuale? Sot rrjete sociale si Facebook kanë përcaktuar një kufi moshe deri në 13 vjeç për të pasur një llogari on-line, vende të tjera kanë moshën 14 vjeç e kështu me radhë. Ajo që është e rëndësishme është fakti se më shumë se sa mosha apo një kufi matematikor i saj, është përcaktimi i pragut të përgjegjshmërisë së individit në të kuptuarit të të dobishmes dhe të dëmshmes. Vetëm atëherë kur të arrihet dhe të kuptohet dëmi nga dobia e realitetit, atëherë individët mund të jenë më të lirshëm të përdorin internetin. Mosha poshtë këtij pragu është moshë e cila duhet monitoruar nga prindërit pasi në vetvete, fëmijët e para pubertetit, janë të prirur të shohin ngjarjet rreth tyre tashmë të komentuara nga prindërit apo të afërmit më të dashur. Fëmija nuk ka kapacitetin që të përballet me botën e imediates që interneti apo rrjetet sociale të ofrojnë. Shpeshtësia e ngjarjes dhe bombardimi i njëpasnjëshëm e trullosin fëmijën.

Prandaj edhe pro¬çesi i qasjes së fëmijëve me risitë teknologjike është një zgjatim i proçesit të përgjithshëm të edukimit. Ajo që vërehet si problematike, është ndjenja e dorëzimit të prindit përballë masivitetit të fenomenit. Sot, është e vështirë të përdoren praktika absolutiste të të ndaluarit të teknologjisë, por sot, është krejtësisht e mundshme të racionalizohet koha dhe cilësia e jetës on-line të fëmijëve. Gjithë çelësi qëndron tek institucioni i prindit dhe shkollës të cilat janë përcaktuesit më kryesore në proçesin edukues të fëmijës. Statistikat nga vendet perëndimore janë alarmante përsa i përket prezencës së fëmijëve në rrjetet sociale. Rreth 50% e fëmijëve në moshën deri 5 vjeç janë prezent on-line dhe rreth 40% e fëmijëve nën moshën 13 vjeç janë zotërues të një llogarie në Facebook. Po ashtu statistikat thonë se ky emigrim masiv i fëmijëve nga bota reale në botën virtuale ka prodhuar simptoma të rrezikshme për të ardhmen e tyre. Plogështi, vëmendje e shpërqëndruar, fokusim i dobët, depresion si dhe dëmtim i kujtesës afatgjatë, janë disa nga rezultatet e këtij emigrimi virtual të fëmijëve sot. Dëmit psiko-fizik të fëmijës i shtohet dëmi akoma më i madh i cili vjen si pasojë e cyber-kërcënimit, cyber-seksit e cyberofilive, cyber-krimit, cyber-manipulimit etj. E gjithë kjo pasi fëmija papritur ndodhet tashmë në një hiper mjedis social pa kufi e rregulla i cili e godet virtualisht atë në mënyrë të vazhdueshme.

Mirëpo struktura e sotme familjare ku prindërit janë të angazhuar gjithë ditën, e bën të vështirë menaxhimin e proçesit të edukimit. Këtu do të duhej të hynte në lojë shkolla si institucion dhe mësuesi po ashtu. Por e kundërta ndodh sot. Klasat e mbingarkuara me nxënës, mësues të cilët e konsiderojnë nxënësin vetëm si subjekt i punës që garanton rrogë dhe jo si individi i cili duhet formësuar, kanë bërë që fëmijët duke mos gjetur strehën e ngushëllimit tek prindërit e munguar dhe mësuesit e nxituar, të mund të zhyten në botën e bashkëmoshatarëve por tashmë në një digjitalizim të ndjenjave dhe marrëdhënieve. Tjetër mungesë thelbësore e cila ka çuar fëmijët drejt një vetëvrasjeje virtual, është mungesa e rretheve jashtë shkollore të sportit, letërsisë, arteve, shkencave ekzakte, religjioneve etj. të cilat do ta angazhonin fëmijën drejt zhvillimeve fiziko-morale dhe padyshim do të ngushtonin kohën e kotësisë dhe shkapërderdhjes. I gjithë ky proçes i strukturuar arsimor dhe postarsimor, do ta nxirrte fëmijën dhe individin në përgjithësi nga bota virtuale drejt asaj reale duke i dhënë një sens kuptimplotë përditshmërisë dhe produktivitetit.

E gjithë zgjidhja qëndron tek prindërit si bartës të të vetmit autoritet të qënësishëm edukimi të fëmijëve. Prindër të edukuar detyrimisht do të rrisin fëmijë të edukuar. Janë po prindërit e formuar të cilët kërkesave të pafundme të fëmijëve për të pasur këtë apo atë telefon, veshje, apo edhe llogari në Facebook për hir të faktit se të gjithë shokët e shoqet i kanë, do t’i përgjigjeshin me norma dhe rregulla jashtë materializmit të skajshëm dhe shpërqëndrimit të pandërprerë që shoqëria e sotme të ofron.
Redi Shehu
dritaislame