Cilat janë sekretet e mëdha të agjërimit dhe si mund të njihen ato sekrete?

Bismilahi Rrahmani Rrahim

Sekretet e agjërimitPyetje: Cilat janë sekretet e mëdha të agjërimit dhe si mund të njihen ato sekrete?Dr. Jusuf Karadawi
Falënderimi i qoftë Allahut. Paqja dhe shpëtimi i Tij qoftë mbi të Dërguarin tonë, Muhammedin, familjen e tij, shokët dhe të gjithë ata që ecin në rrugën e tij deri në Ditën e Gjykimit.
Nuk mund t’i kuptojmë sekretet e agjërimit, përveç në qoftë se njohim sekretet e njeriut. Prandaj, çfarë është njeriu dhe cili është realiteti i tij? A është ai trupi nga mishi dhe skeleti që qëndron në këmbë? A është ai bashkësia e organeve dhe qelizave, e mishit dhe e gjakut, e kockave dhe e nervave? Në qoftë se njeriu është i tillë, atëherë sa i papërfillshëm dhe sa i vogël qenka ai!
Jo, njeriu nuk është ky skelet i prekshëm, por ai është shpirt qiellor që banon në trupin tokësor dhe sekret i Lartmadhërishmit në mbështjellësen prej balte! E vërteta e njeriut është kjo butësi hyjnore dhe thelb shpirtëror, të cilin Zoti e ka vendosur në të. Me këtë ai kupton dhe mendon, me të ai ndien dhe shijon, me të ai drejton jetën në tokë, me të ai mediton në qiejt e lartë. Dhe me të Allahu urdhëroi engjëjt t’i bien në sexhde Ademit, jo sepse ai ishte prej dheut të terur dhe baltës së pjekur “Kur Zoti yt u tha engjëjve: “Unë po krijoj një njeri nga balta dhe kur ta kem përsosur atë dhe t'i kem dhënë nga ana Ime shpirt, ju menjëherë përuluni atij (në sexhde).” (Sad: 71-72)
Ky është njeriu, shpirt i lartë dhe trup i ulët. Trupi është shtëpia, ndërsa shpirti është pronari dhe banuesi i saj. Trupi është mjeti, ndërsa shpirti është pasagjeri dhe udhëtari. Shtëpia nuk krijohet për veten e saj dhe as mjeti për veten e tij, por shtëpia bëhet për dobi të banuesit dhe po ashtu mjeti për dobi të udhëtarit. Sa të habitshëm janë ata njerëz, të cilët e kanë neglizhuar veten e tyre, u janë përkushtuar shtëpive dhe janë bërë shërbëtorë të mjeteve! Kanë harruar shpirtrat dhe kanë adhuruar trupat. Ata punojnë vetëm për trupat e tyre dhe për të ngopur instinktet shtazore veprojnë. Rreth barkut dhe epsheve gjithmonë këndojnë:
Dynjaja është ushqim, pije dhe gjumë – kur këto të kenë mbaruar ajo ka marr fund
Këta lloj njerëzish Zoti i ka përshkruar kështu: “A e ke parë ti atë, që për zot ka marr epshin e vet, a mos do t'i bëhesh atij mbrojtës? A mendon se shumica e tyre dëgjojnë, apo kuptojnë? Ata nuk janë ndryshe, por vetëm si bagëtitë, bile janë edhe më të humbur se ato.” (Furkan: 43-44)
Ky është njeriu, prej shpirtit dhe trupit. Turpi ka kërkesa prej llojit të botës së tij të ulët dhe shpirti ka kërkesa prej llojit të botës së lartë të tij. Në qoftë se njeriu i nënshtron dëshirat e tij shpirtërore për kërkesat instiktive që ka në mendjen e tij, atëherë ai shndërrohet nga engjëll i butë në shtazë e ulët dhe djall i mallkuar. Edhe poeti ka thënë:
O shërbëtor i trupit sa shumë vrapon në shërbim të tij – a kërkon fitim në diçka që ka shkatërrim
Kthehu nga vetja dhe plotëso virtytet – ti prej shpirtit, jo prej trupit je njeri
Po qe se njeriu arrin të njohë vlerën e rëndësisë së tij, sekretet e Zotit në veten e tij, zotëron anën e tij hyjnore ndaj asaj tokësore, kujdeset për pasagjerin përpara mjetit, për banorin përpara mureve të shtëpisë dhe mund me dëshirat shpirtërore instinktet e tij trupore, atëherë ai bëhet engjëll, ose më i mirë se engjëlli “Ata që besuan dhe bënë vepra të mira, të tillët janë krijesat më të mira.” (Bejjine: 7)
Për këtë arsye Allahu e ka bërë detyrë agjërimin, që njeriu të çlirohet prej prangave të instinkteve të tij, të dalë nga burgu i trupit, të mund cytjet e epsheve, të zotërojë dukuritë e tij shtazore dhe t’i përngjasojë engjëjve. Prandaj nuk është për tu habitur të lartësohet shpirti i agjëruesit dhe të afrohet tek i Lartëmadhërishmi. Të trokasë me lutjet tij në dyert e qiellit dhe ato të hapen. T’i lutet Zotit të tij dhe Ai t’i përgjigjet duke i thënë: “Urdhëro robi im, urdhëro”. Në këtë kuptim thotë edhe Pejgamberi (a.s): “Tre personave nuk u kthehen lutjet mbrapsht: Agjëruesit kur bën iftar, imamit të drejtë dhe atij që i është bërë padrejtësi...”[1]
Allahu e di më mirë!
Përktheu dhe përshtati nga arabishtja
Imam Lavdrim Hamja